Miejsce potyczki oddziałów 3. Pułku Strzelców Konnych płk. Jankowskiego z oddziałami rosyjskimi w dniu 24 lutego 1831 roku. Potyczka ta była elementem większej bitwy toczonej pod Białołęką w obronie Warszawy podczas Powstania Listopadowego, w przeddzień słynnej bitwy pod Olszynką Grochowską.
Sytuacja wyglądała następująco: mimo zwycięskich dla Polaków bitew pod Stoczkiem, Dobrem i Wawrem, dysponujący ponad dwukrotną przewagą liczebną nad naszymi wojskami, rosyjski feldmarszałek Dybicz kontynuował marsz w kierunku warszawskiej Pragi. Zaś od północy, od strony Nieporętu do Białołęki posuwał się rosyjski korpus gen. Szachowskiego. Dowodzący siłami polskimi gen. Józef Chłopicki rozkazał stacjonującemu we wsi Białołęka gen. Kazimierzowi Małachowskiemu rozpoznać siły tego korpusu. Na zwiad wysłany został płk Antoni Jankowski dysponujący kilkunastoma szwadronami strzelców konnych, batalionem piechoty liniowej i dwoma działami artylerii konnej. Wczesnym rankiem 24 lutego Jankowski zaatakował od strony wschodniej wieś Nieporęt, gdzie nieprzyjaciel o nieznanej mu sile miał swe kwatery. Zapewne liczył na to, że jest to tylko szpica wrogiego korpusu. Niestety trafił na główne siły Szachowskiego, który w odpowiedzi na ogień polskich dział uderzył dużo silniejszym, a zza zabudowań ruszył do ataku silny oddział kawalerii. Sytuację uratował dowódca kompanii grenadierskiej 6. pułku piechoty liniowej kapitan Dobrzycki, który salwą karabinową wstrzymał atak rosyjski tak, że polskie działa pod tą osłoną zaprzężono i przeciągnięto w las. Tym sposobem uratował je od zniszczenia. Jankowski widząc, że ma do czynienia z przeważającymi siłami wroga, rozkazał odwrót.
Potyczka ta stała się początkiem zaciętej, całodniowej bitwy o Białołękę, zakończonej, co prawda, wycofaniem się sił gen. Małachowskiego w kierunku Bródna, ale skutecznie dezorganizującej Rosjanom plan bitwy o Pragę i tym właśnie przyczyniającej się do zatrzymania ofensywy rosyjskiej pod Olszynką Grochowską.