Na przełomie sierpnia i września 1939 r. w dworze w Poniatowie kwaterowali polscy piloci ze 113., 114. i 123. Eskadry Myśliwskiej Brygady Pościgowej stacjonującej na pobliskim lotnisku polowym. W Poniatowie eskadry liczyły łącznie 48 samolotów typu P.11 i P.7. Stąd piloci startowali do bohaterskich walk powietrznych toczonych od 1 do 3 września 1939 r. z lotnikami hitlerowskimi. Ich głównym celem było zatrzymanie niemieckich bombowców lecących na Warszawę. W zabudowaniach folwarku zakwaterowano także personel techniczny dywizjonu.
Dwukierunkowe lotnisko w Poniatowie nosiło kryptonim „Żyto” w odróżnieniu od oddalonego w kierunku Łajsk lotniska zapasowego „Lasek”. Podczas walk powietrznych 1 września 1939 r. zginął dowódca 123. Eskadry Myśliwskiej kpt. pil. Mieczysław Olszewski, którego samolot spadł w Stanisławowie koło Legionowa. Natomiast ranni zostali ppor. pil. Feliks Szyszka oraz podchorążowie piloci Jerzy Radomski i Antoni Danek, który na skutek odniesionych ran zmarł 18 marca 1940 r. Po opuszczeniu Poniatowa przez eskadry IV/1 Dywizjonu Brygady Pościgowej w dniach 5-7 września poniatowskie lotnisko wykorzystane było przez lotnictwo Armii „Modlin”: 152. Eskadrę Myśliwską i 53. Eskadrę Obserwacyjną.